İnsanın Kalitesini Görüştüğü İnsanlar Belirler.

Bu hafta köşe yazımda insan ilişkilerinin belirleyiciliği üzerine birkaç kelam etmek, özellikle duruşu belli olmayanlara, omurgasızlara dikkat çekmek ve takipçilerime, okurlarıma nacizane fikrimi beyan etmek istedim.

İnsanın kalitesi, ne kadar konuştuğuyla değil; kimlerle konuştuğuyla, kimlerle oturup kalktığıyla ölçülür.

Hayatta herkesle bir selamın olur elbet; ama herkesle aynı masaya oturamazsın. İlkesiz insanlarla içli dışlı olanlar, ahlaki çizgisi net olmayanlarla yol arkadaşlığı edenler; hak, hukuk, adalet gibi değerlere dair konuşsalar da söyledikleri kulağa hoş gelmediği gibi, yaptıklarıyla söyledikleri tutarsız olan boş insanlar olarak hafızalara kazınırlar. Çevrelerinde ise kendilerini küçük düşürmekten başka bir işe yaramazlar.

"Ben kimim?" sorusunun cevabını arıyorsan, önce bir telefon rehberine bak. Kimler kayıtlı? Gün içinde kimlerle iletişim halindesin? İşte sen, onların ortalamasısın. Bu ortalama da toplumda bir ayna gibi yansır. İnsan, kimlerle yürüyorsa; toplum da onu öyle tanır. Ne demişler; “Arkadaşını söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim.”

Sonradan çapı çapınıza uygun olan insanlarla oturup kalkmak, çapınıza uymayanlarla tartışmaya ya da kavga etmeye tenezzül bile etmeden yoluna devam etmek; işte bu bir kalite, bir öz saygı ve karakter göstergesidir. Aksi hâlde, kültürel birikiminizi ve entelektüel kişiliğinizi beş para etmez insanlarla aynı seviyeye indirir, tüm emeğinize yazık edersiniz. Değerinizi bilenlerle yürümek, susarak büyümek bazen en büyük duruştur.

Unutma, bazen suskunluk kişiliktir; bazen mesafe, insanın kendine olan saygısının en güzel ifadesidir.